Op de vlucht

Ik ben in het bos. De bomen ontwaken uit hun winterstand en felgroene beginselen van nieuw blad en flirtende vogels leiden mijn gedachten af van de stadse Corona-rompslomp. Heerlijk om alleen en gedachteloos rond te dwalen en door de inmiddels broze bladeren van vorig jaar te schoppen; diep inademend om de longen te voorzien van frisse lucht, zonder bang te zijn om zojuist uitgehoeste virussen binnen te krijgen.

Een echtpaar komt me tegemoet op een smal bospaadje. De man is druk met kijken waar hij z’n voeten zet, maar de al wat oudere dame bekijkt me argwanend en houdt zoveel mogelijk rechts. Ze lijkt benauwder om dicht bij een mogelijke besmettingsbron te komen, dan te struikelen over de vervaarlijk her en der kronkelende boomwortels. Ik knik haar vriendelijk toe en probeer iets geruststellends uit te stralen. Anderhalve meter afstand houden lukt niet, maar ik houd braaf zoveel mogelijk rechts als we elkaar passeren. Ik voel de spanning als het moment daar is. Mijn god, het moet niet gekker worden.

Opgelucht dat het passeren achter de rug is, loop ik verder. Maar al gauw merk ik hoe druk het is in ‘t bos. De zojuist nog diep ingeademde lucht voelt plotseling niet meer zo fris. Prompt moet ik niezen. Iemand draait zich om en kijkt me aan. Moet ik iets zeggen? Dat ik ‘het’ niet heb en dat de nies een spontane reactie was van mijn overactieve brein dat slechts een poging deed om van een volslagen stupide paniekgedachte af te komen?

Gauw neem ik een pad dat niet vaak bewandeld wordt door dagjesmensen die hier de weg niet kennen. Ik moet weer even tot mezelf komen. Focussen op de ontluikende lente, op de natuur die zich niets aantrekt van de problemen waar de mensheid vandaag mee worstelt. Ik dwing mezelf om diep in te ademen en proef de lucht. Ik neem plaats op een dode boom. Hij ligt te midden van jonge spruiten die zich uit beukennoten hebben ontworsteld en zich een weg banen tussen de dode takken van wat misschien wel hun verwekker was. Het bos laat me zien hoe het leven werkt. Mooi. En ja, soms meedogenloos.

Reacties Gesloten