Ik hang enigszins ongemakkelijk, maar zo nonchalant mogelijk over een brugleuning. Op elke hoek van de brug staat een toeristische groep die uitleg krijgt van een gids en zowel een vuilniswagen als de vrachtauto van een bierbrouwer, willen er elk vanaf een andere kant overheen.
De brug over de Oudezijds Voorburgwal, ter hoogte van de Lange Niezel, is druk bevolkt en weekt herinneringen los. Een paar jaar geleden stond ik hier zelf met een groep studenten. We keken met elkaar naar twee vechtende katers die luid mauwend en grauwend over straat rolden. Het was een hevig gevecht en de rode kater kwam als winnaar uit de bus toen de zwarte kater pardoes vanaf het hoogste stuk in de gracht viel. Zijn opponent keek hem na, draaide zich vol bravoure om en wandelde op z’n gemak terug naar de kroeg waar hij thuishoorde. Met een paar bouwvakkers en veel bekijks, hebben we de in het water gevallen kater kunnen redden. Ik vertel het verhaal altijd graag en gedetailleerd aan iedereen met wie ik deze brug passeer.
Tot het begin van de jaren 90 werd er druk getippeld en gedeald op de brug. De toen nog schaarse, en vanwege het karakter van de buurt, snel geïntimideerde toeristen, keken wel beter uit dan zich hiertussen te begeven. Klanten werden meegenomen naar een peeshotel verderop of afgewerkt in donkere steegjes, die toen nog niet waren afgesloten met hekken. Als daar net een junk stond te spuiten, ging je een steegje verder.
De toko waar ik mijn boodschappen deed, is weg en vervangen door een souvenirwinkel. Als ik mijn hoofd naar links draai, kijk ik in de ooit zo ruige Lange Niezel die aan het veranderen is in een saaie 13-in-een-dozijn-straat. ‘Gelukkig is de Febo er nog’ verzucht ik en beloof mezelf voor straks een patatje. Het spectaculaire uitzicht op de Sint Nicolaaskerk die opdoemt boven het oude stadsgezicht rond de brug, doet me de soms bedenkelijke stadsvernieuwingsprojecten even vergeten.
Ik schrik wakker uit mijn gemijmer door geschreeuw. De bierbrouwer is het wachten zat en heeft gas gegeven. Een groepje mensen dat eigenwijs was blijven staan op de hoek, drukt zich geschrokken in de geparkeerde fietsen. Nu hebben ook zij een verhaal over de brug en hoe ze bijna hun tenen waren kwijtgeraakt.
