Foto Mariska Majoor

DE STAD IN

DE VERKLARING

✖︎ ✖︎ ✖︎

15-03-2025

Ken je dat: denken, nee sterker nog, zéker weten dat je dood gaat? Ik heb het de afgelopen paar jaar twee keer een periode doorgemaakt. Achteraf bekeken is het een interessante fase geweest. Meerdere eigenlijk. Van eerste schrik en paniek laveer je schokkerig naar een soort berusting en kom je aan in de praktische fase. Zo een waarin je voor het nageslacht al je wachtwoorden opschrijft en je bedenkt of er iets is dat je nu nog zelf kunt opruimen omdat je dat de familie niet aan kan doen.

Maar de medische wetenschap heeft me behoed voor een vroegtijdig einde en ik ben er nog. Zo’n beetje alles doet het weer of heeft daartoe een weg gevonden. Op dit moment kijk ik levend en tevreden uit op mijn Amsterdamse stadstuin waarin het groen, net als het haar op mijn hoofd, weer voorzichtig tevoorschijn komt. De afgelopen tijd voelde ik me als de in een stukje oud hout verstopte bosgeest in mijn tuin. Verschrompeld, het uitschreeuwend, ellendig. Maar kijk, ook rond dit stukje oud hout ontstaat nieuw leven!

Tijdens het gat dat is ontstaan tussen mijn laatste verhaal en de dag van vandaag (waarvoor ik je graag een verklaring wilde geven), is de wereld verder gegaan. Om de huidige staat daarvan even van me af te kunnen zetten, ga ik vanmiddag met Buna naar het bos. Misschien levert dat een mooi verhaal op en anders biedt Amsterdam wel weer genoeg inspiratie. Ik ben blij er nog te zijn en pak graag het schrijven van verhaaltjes voor jou weer op. De wereld staat in brand maar het leven gaat door. Gelukkig wel.